Το Μπισχίνι μας

Τετάρτη 15 Ιανουαρίου 2014

Η Χριστουγεννιάτικη παιδική γιορτή μας!


Τα μέλη του Πολιτιστικού-Περιβαλλοντικού Συλλόγου Γυναικών Σχίνων διοργάνωσαμε μια όμορφη Χριστουγεννιάτικη γιορτή για τα παιδιά, ένα ανοιχτό Χριστουγεννιάτικο πάρτυ στο σχολείο του χωριού μας, όπου καλέσαμε τους μικρούς μας φίλους.
Αυτή ήταν η πρόσκληση που αναρτήθηκε στο διαδίκτυο:
Η Μαρία Νικολαϊδου, μέλος του συλλόγου και αισθητικός, ανέλαβε αφιλοκερδώς και με μεγάλη προθυμία το face-painting, τη ζωγραφική πάνω στις μικρές και μεγαλύτερες φασούλες, που το καταχάρηκαν!



Ακολούθησε παιχνίδι, μουσική και χορός!
Μετά ξαφνικά εμφανίστηκε ο αγιος Βασίλης, κατάκοπος και κουρασμένος (μάλλον από τα πολλά μελομακάρονα που έφαγε) για να μοιράσει τα δώρα του στα παιδιά.
 Ο δικός μας αγιο Βασίλης ξέρει πολλά για τα παιδιά και άλλα τόσα για τα φυτά, μιας που είναι η γεωπόνος και γραμματέας του συλλόγου Μαρία Μακρυγιάννη!
                                                                  Την ευχαριστούμε πολύ!
 Μετά τα δώρα καθίσαμε όλοι και είδαμε μια αγαπημένη χριστουγεννιάτικη αγαπημένη ταινία, το "ένα δέντρο μια φορά" του Ευγ. Τριβιζά!
Η γιορτή τέλειωσε με φαγητό, γλυκά και χορό - διότι το πάρτυ διέθετε και dj, τον καλό μας φίλο Αντ. Κοκκαλιάρη και τον ευχαριστούμε πολύ!


Ελπίζουμε να είμαστε όλοι καλά και του χρόνου να διοργανώσουμε μια μεγαλύτερη και καλύτερη γιορτή για τους μικρούς μας φίλους!

Πέμπτη 9 Ιανουαρίου 2014

Ένας μεγάλος ευεργέτης: Αθανάσιος Καποτόπουλος

Σε τούτο το χωριό, το όμορφο μα πολύπαθο Μπισχίνι, γεννήθηκε πριν από πολλά χρόνια (το 1913) ένα παιδί, ένα παιδί από φτωχική οικογένεια που όμως δεν άργησε να μεγαλώσει και να φύγει από τούτο το χωριό, προδομένο και απογοητευμένο από την κακή συμπεριφορά κάποιων συγγενών του. Το παιδί αυτό μεγαλούργησε στη νέα του πατρίδα, χωρίς όμως να ξεχάσει ποτέ τον τόπο του και το χωριό του. Λίγο πριν πεθάνει, στην ιδιόχειρη διαθήκη του, κληροδότησε στην κοινότητα του χωριού του το μερίδιο της πατρικής περιουσίας, που του αντιστοιχούσε, με όρο να χρησιμοποιηθεί για να δημιουργηθεί δημοτική βιβλιοθήκη και να μορφωθούν τα παιδιά του χωριού του.
Ναι ξέρουμε όλοι πολύ καλά πως ακόμη δεν έχει περάσει το κληροδότημα αυτό στο χωριό μας και πολλοί από  μας γνωρίζουν καλά και τα εμπόδια που παρουσιάστηκαν και εμπόδισαν την υλοποίηση αυτού του ονείρου... Δεκαπέντε ακίνητα, δεκαπέντε κτήματα εξαιρετικά μεγάλης αξίας περιμένουν την διανομή και εκποίηση τους για την πραγματοποίηση του ονείρου του.
Στις 5 Φεβρουαρίου 2014 θα γίνει το τελευταίο (ευελπιστούμε) δικαστήριο!
Οφείλουμε να τιμούμε τη μνήμη του και να θυμόμαστε την προσφορά του!

Πριν από λίγες μέρες έλαβα το βιογραφικό του και τις φωτογραφίες που παραθέτω από τον γαμπρό του κο Αγγελόπουλο Νικόλαο - σύζυγο της κας Γεωργίας Καποτοπούλου και τους ευχαριστώ πολύ!

Αθανάσιος Καποτόπουλος


Ο Αθανάσιος Καποτόπουλος γεννήθηκε στο χωριό «Σχίνοι» ή «Μπισκίνι» της επαρχίας Ολυμπίας του νομού Ηλείας το 1913. Την πτωχή αγροτική του οικογένεια αποτελούσαν οι γονείς του Θεώνη και Γεώργιος Καπότας καθώς και τα 3 αδέλφια του Κωνσταντίνος (Καπότας), Δημοσθένης (Καποτόπουλος) και Αναστασία (Μίχου). Πέθανε 73 ετών την 25η Απριλίου 1986 στη Θεσσαλονίκη, στο 424 Γενικό Στρατιωτικό Νοσοκομείο.

Αποφοίτησε προπολεμικά από τη Σχολή Στρατιωτικών Υπηρεσιών και το 1939 ονομάσθηκε Ανθυπολοχαγός Υλικού Πολέμου. Στον πόλεμο του 1940 υπηρέτησε στην Β΄ Ανωτάτη Στρατιωτική Διοίκηση. Όταν η αντίσταση της πατρίδας εκάμφθη από την πανίσχυρη πολεμική μηχανή των Ναζί, ο τότε Ανθυπολοχαγός Καποτόπουλος φεύγει, όπως πολλοί άλλοι, για τη Μέση Ανατολή, για να συνεχίσει τον αγώνα της Ελευθερίας. Εκεί εντάσσεται στην 1η Ελληνική Ταξιαρχία και συμμετέχει στις επιχειρήσεις της Βορείου Αφρικής και του Ελ Αλαμέϊν μέχρι τέλους. Μετά την επιστροφή του στην πατρίδα, τοποθετείται στο Στρατηγείο του Γ΄ Σώματος Στρατού (στην Διεύθυνση Υλικού Πολέμου) στη Θεσσαλονίκη.

Ήταν απόφοιτος της Ανωτέρας Σχολής Πολέμου καθώς και τελειόφοιτος της Νομικής Σχολής Αθηνών. Παρασημοφορήθηκε με πολλά μετάλλια και παράσημα για την εξαιρετική στρατιωτική δράση του και τις άλλες πολύτιμες υπηρεσίες που προσέφερε.

Στη Θεσσαλονίκη, όπου διέμενε, στον συνοικισμό των αξιωματικών στο Μικρό Έμβολο (Καραμπουρνάκι) της Καλαμαριάς, συμμετείχε ενεργά στην κοινωνική και πολιτιστική κίνηση και ιδιαίτερα ως πρόεδρος του Ελληνικού Ορειβατικού Συνδέσμου Θεσσαλονίκης καθώς και του ΒΑΟ (Βυζαντινού Αθλητικού Ομίλου Θεσσαλονίκης). Θεωρήθηκε ο αναδημιουργός της μεταπολεμικής περιόδου του ΒΑΟ, για τον οποίο δούλεψε με όρεξη και πείσμα, με πολύ πενιχρή κρατική επιχορήγηση αλλά και με εφευρετική αναζήτηση χιλίων δύο άλλων τρόπων ενίσχυσής του. Στις δικές του έντονες και συντονισμένες προσπάθειες οφείλεται η ανέγερση και λειτουργία του Γυμναστηρίου (Ελληνορωμαϊκή πάλη, στίβος, καλαθόσφαιρα, πετόσφαιρα) και η δημιουργία του Εντευκτηρίου καθώς και η ολοκλήρωση του τότε ορεινού καταφυγίου.

Η αγάπη του για τις ρίζες του και το χωριό της καταγωγής του, τους «Σχίνους» και τη Ζαχάρω, ήταν μεγάλη, διαφανείσα και στο μικρό κληροδότημα της διαθήκης του. Η αγάπη του επίσης και η φροντίδα του για τη νεότητα ήταν απύθμενη. «Τα παιδιά είναι το μέλλον μας», συνήθιζε παντού και πάντα να διακηρύττει. Το εξαίρετο ήθος του και η χαμογελαστή καλωσύνη του τον έκαναν αξιαγάπητο, όχι μόνο στην οικογένειά του και στους οικείους του, αλλά και στον ιστορικό σύνδεσμο των παλαιών συμπολεμιστών του και σε μεγάλο τμήμα της κοινωνίας της Θεσσαλονίκης.

Με χαρά και ταπεινοφροσύνη εισέπραττε την αγάπη και τον σεβασμό τόσο των Πελοποννησίων όσο και των Κωνσταντινουπολιτών της Θεσσαλονίκης, αμφοτέρους δε ιδιαίτερα βοηθούσε όσο περισσότερο μπορούσε. Η τέλεια σύζευξη των συνΕλλήνων της παλιάς Ελλάδας και της Βασιλεύουσας.

Νυμφεύτηκε το 1948 τη Θεανώ, το γένος Ιακώβου και Άννας Κάλφογλου, προσφυγοπούλα από την Κωνσταντινούπολη και απέκτησε 3 κόρες (τη Θεώνη, την Άννα και τη Γεωργία), ευτύχησε δε να δεί και 6 εγγόνια.