Το Μπισχίνι μας

Κυριακή 23 Αυγούστου 2009

Η φωτιά ακόμα καίει τις ψυχές μας!


Το ένα κάηκε,
μα το φάντασμα του στέκει
στην ίδια θέση
ακίνητο, ασάλευτο,
χωρίς αναπνοή,
χωρίς ζωή,
χωρίς ελπίδα.
Το άλλο δίπλα του,
ζωντανό, ολοζώντανο,
γεμάτο χυμούς και ήχους
τον ήλιο και τον άνεμο κυνηγάει τη μέρα
και τη βροχούλα γεύεται και τη ζωή,
τη νύχτα όμως τη σιωπή αφουγκράζεται
και το θάνατο δίπλα του,
και πονάει,
και θυμάται,
και φοβάται,
και ξέρει πως αργά ή γρήγορα
θα'ρθει κι δική του σειρά
.....να καεί.

Για όλους εκείνους που χάθηκαν άδικα!