Τιμητική διάκριση για το "Μπισχίνι της καρδιάς μου" από τον ΕΠΟΚ!!!

Ο ΕΠΟΚ, ο Ελληνικός Πολιτιστικός Όμιλος Κυπρίων Ελλάδος, πραγματοποίησε Παγκόσμιο διαγωνισμό βιβλίου για το έτος 2019. Στον διαγωνισμό συμμετείχαν εξακόσια ογδόντα (680) βιβλία από Ελλάδα, Κύπρο, Αγγλία, Αυστρία Γερμανία, Λουξεμβούργο κ.α., 

από τα οποία προκρίθηκαν ενενήντα δύο(92). 

Ανάμεσα σε αυτά και ένατο (9ο) στην κατάταξη,

 για τα καλύτερα βιβλία του έτους 2019, 

είναι το βιβλίο: "Το Μπισχίνι της καρδιάς μου", 

το πρώτο βιβλίο που γράφτηκε για το χωριό μας 

από την κα Αθανασία Ατσαλάκη Γραμματικού!!!

Την ευχαριστούμε θερμά για την τιμητική διάκριση, 

που μας χαρίζει μια νότα αισιοδοξίας στις δύσκολες στιγμές που διανύουμε 

και μας δικαιώνει στην προσπάθεια που καταβάλουμε,

 για τη διάσωση της άυλης πολιτιστικής κληρονομιάς του τόπου μας.

κα Αθανασία σας ευχαριστούμε πολύ!

Καλλιόπη Γεωργακοπούλου

Ήρθε με τη χαρά μικρού παιδιού να δει τι φτιάνουμε
και μας έφερε τη νάκα που είχε φτιάξει μοναχή της
να τη βάλουμε σε μια γωνιά.
Έκανε μια βόλτα τριγύρω, περιεργάστηκε τα πράγματα,
έκατσε λίγο, μας είπε ότι της άρεσε και γύρισε σπίτι της.
Δεν την κρατάγανε τα πόδια της,
μα είχε από καιρό αγωνία και ήθελε να ρθει.
Δε μιλήσαμε πολύ εκείνη τη φορά.
............................
Την ξεχώριζα πάντα και μου άρεσε,
γιατί στα μάτια της είχε την αγωνία της μάνας,
είχε μια απέραντη αγκαλιά για όλους εκείνους που αγάπαγε
και ήξερε να αγαπάει πολύ και με όλη της την ψυχή!
Τώρα πια έφυγε.
Αφήνει πίσω αγαπημένους,
μα θα την καλοδεχτούνε άλλοι τόσοι
στου ουρανού το μεγάλο αντάμωμα.
Θα τη θυμόμαστε πάντα με αγάπη
και θα τη μνημονεύουμε με σεβασμό,
γιατί ήταν λεβεντιά!!!

Καλλιρρόη Παναγιωτοπούλου

Αύριο η Μπισχιναίϊκη γη θα αγκαλιάσει -για να κρατήσει για πάντα μαζί της- την αγαπημένη μας δασκάλα, την Καλλιρρόη Παναγιωτοπούλου, την γλυκιά μας κα Καλλιρρόη, που αγάπησε όλα τα παιδιά τούτου του τόπου και που μαζί με την αδερφή της Φανή και τη μητέρα της Παρασκευή(το γένος Σκουρλέτη) ήταν οι αγαπημένες δασκάλες του χωριού μας.
Θερμά συλλυπητήρια στους οικείους.

Μιχάλης Γκανάς: Τα χέρια

Μιχάλης Γκανάς: Τα χέρια

Κοιτάζει τα χέρια της. Πώς έγιναν έτσι; Πού βρέθηκαν τόσες φλέβες, τόσες ελιές και σημάδια, τόσες ρυτίδες στα χέρια της; Εβδομήντα χρόνια τα κουβαλάει μαζί της και ποτέ δεν γύρισε να τα κοιτάξει. Ούτε τότε που ήταν χλωρά, ούτε που μέστωσαν, ούτε που μαράθηκαν, ώσπου ξεράθηκαν. Όλα αυτά τα χρόνια η έγνοια της ήταν αλλού, όχι στα χέρια της: μην κοπεί, μην καεί, μην τρυπηθεί, μην το παρακάνει το βράδυ με τον άντρα της –όποτε τύχαινε, μια στις τόσες– κι ακούσει πάλι τα λόγια του, καρφί στην καρδιά της “πού τα ‘μαθες αυτά μω γυναίκα;”

Κοιτάζει τα χέρια της σαν να τα βλέπει πρώτη φορά. Ξένα της φαίνονται, καθώς κάθονται άνεργα πάνω στη μαύρη ποδιά της, σαν προσφυγάκια. Έτσι της έρχεται να τα χαϊδέψει. Και τι δεν τράβηξαν αυτά τα χεράκια, στα κρύα και στα λιοπύρια, στη φωτιά, στα νερά, στα χώματα, στα κάτουρα και στα σκατά. Πέντε χρόνια κατάκοιτη η πεθερά της, αλύχτησε ώσπου να της βγει η ψυχή.

Κοιτάζει πάλι τα χέρια της. Τί θα τα κάνει; Να τα κρύψει κάτω από την ποδιά της να μην τα βλέπει, να τα χώσει στην περούκα της διπλανής, που κοιμάται με το κεφάλι γουλί, να τα βάλει στις μάλλινες κάλτσες που της έφερε ο γιος της μόλις του ‘πε ότι κρυώνει εδώ στο γηροκομείο που την έριξε η μοίρα της; Τόσα χρόνια δεν γύρισε να τα κοιτάξει και τώρα δεν μπορεί να πάρει τα μάτια της από πάνω τους. Κι όταν δεν τα κοιτάει ή κάνει πως δεν τα κοιτάει, την κοιτάνε αυτά.

Άνεργα χέρια, τι περιμένεις, αφού δεν έχουν δουλειά κάθονται και κοιτάνε. Δεν είναι που κοιτάνε, άσ’ τα να κοιτάνε, είναι που κοιτάνε σαν να θέλουνε κάτι. Ξέρει τι θέλουν: να τα χαϊδέψει. Δεν θα τους κάνει τη χάρη. Ντρέπεται, γριά γυναίκα, να χαϊδεύεται στα καλά καθούμενα. Τα κοιτάζει κλεφτά και βλέπει μια σκουριά από καφέ στο δεξί. Σηκώνεται και πάει στο μπάνιο, πιάνει το μοσχοσάπουνο και πλένει τα χέρια της. Τα πλένει, τα ξαναπλένει, δεν λέει ν’ αφήσει το σαπούνι, της αρέσει έτσι που γλιστρούν απαλά, το ένα μέσα στο άλλο, “κοίτα”, λέει, “που μ’ έβαλαν να τα χαϊδέψω θέλοντας και μη, τα σκασμένα” και γελάει από μέσα της που δεν την κοιτάνε τώρα όπως πριν, χαμένα μέσα στους αφρούς και τα χάδια, σαν να ‘χουν κλείσει τα μάτια, μην τους πάει σαπούνι και τα πάρουν τα δάκρυα.

Από το βιβλίο «γυναικών-μικρές και πολύ μικρές ιστορίες», Εκδόσεις Μελάνι

Ακούστε εδώ την υπέροχη απαγγελία του ποιητή:

 https://www.youtube.com/watch?v=nv6Bv3yw-3w

Αν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα!!!

Οι μαθητές και οι εκπαιδευτικοί του 6ου Λυκείου Καλλιθέας διοργάνωσαν μια υπέροχη εκδήλωση στις 22 Φεβρουαρίου 2020 (την παγκόσμια ημέρα σκέψης) με θέμα:

"Αν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα". 

Μέσα σε ελάχιστο χρόνο επιλεγμένοι ομιλητές παρουσίασαν

 ιδέες, σκέψεις, βιώματα και προτάσεις που μπορούν να συμβάλλουν στην αλλαγή του κόσμου!

Μου ζητήθηκε να συμμετάσχω και αποδέχθηκα την πρόσκληση-πρόκληση με ιδιαίτερη χαρά!

Το δικό μου θέμα επέλεξα να είναι η μοναξιά της συλλογικότητας και η ομορφιά της δημιουργίας, δηλαδή όλα όσα έχουμε καταφέρει-σε πείσμα των καιρών- με τον Πολιτιστικό Περιβαλλοντικό Σύλλογο Γυναικών Σχίνων από το 2011 έως σήμερα!

Παραθέτω αυτούσια την ομιλία μου, για να ενημερωθούν τα μέλη, ΄

οι φίλοι και όλοι οι συμπατριώτες.

Ο χρόνος ήταν περιορισμένος και δεν μπόρεσα να αναφερθώ εκτενώς, ένιωσα όμως πολύ όμορφα από τα θετικότατα σχόλια που άκουσα μετά το πέρας των ομιλιών και ιδιαίτερα από το ενδιαφέρον των παρευρισκομένων να μάθουν που είναι το χωριό μας για να μας επισκεφθούν το καλοκαίρι!!!

Να συγχαρώ για μία ακόμη φορά τους μαθητές και τους εκπαιδευτικούς 

του 6ου Λυκείου Καλλιθέας για την όμορφη πρωτοβουλία τους!