Το Μπισχίνι μας

Τρίτη 27 Ιανουαρίου 2009

Φωτογραφικό αρχείο


Πόσο "ρυπογόνο" ήταν το άλογο του Τσιρώνη ή ο γάιδαρος του Σύντομου(Διονύση Μακρή);
Πόσο διευκόλυναν τις μετακινήσεις των ανθρώπων και πόσο γρήγορα άλλαξε ο τρόπος ζωής και μετακίνησης μέσα στα τελευταία πενήντα χρόνια...

Δευτέρα 26 Ιανουαρίου 2009

Κοινότητα Σχίνων


Χιόνια στο Μπισχίνι. Πότε άραγε;
Οι πρώτες φωτογραφίες που έλαβα από το διαδίκτυο.
Ευχαριστώ πολύ τον κύριο Γιώργο Τσιρώνη που μου έστειλε αρκετές φωτογραφίες, από το προσωπικό του αρχείο.
Εδώ με τους γονείς και τις αδερφές του.



Κυριακή 11 Ιανουαρίου 2009


Λίγες μέρες πριν από τη μεγάλη πυρκαγιά, "περνούσα" μετά μανίας φωτογραφίες στον υπολογιστή μου, με πρόθεση να τις μοιραστώ κάποια στιγμή με τα ξαδέρφια μου.
Τη μέρα και την ώρα της φωτιάς, όταν έπρεπε να επιλέξω τα πιο πολύτιμα αντικείμενα και να φύγω από το σπίτι, πήρα μαζί μου τον υπολογιστή και έτσι ένα κομμάτι της οικογενειακής μου ιστορίας.
Από εκείνη τη στιγμή κατάλαβα την αξία της φωτογραφίας, σαν μέσω καταγραφής της τοπικής, αλλά και της ευρύτερης ιστορίας.
Αν καταφέρναμε να συγκεντρώσουμε όλες τις παλιές φωτογραφίες και να τις χρονολογήσουμε, θα δημιουργούσαμε για τις επόμενες γενεές ισχυρότατα "πειστήρια" ιστορίας και πολιτισμού.
Ας το προσπαθήσουμε!

Πέμπτη 8 Ιανουαρίου 2009

Μετανάστες

Οι Έλληνες μεταναστεύουν.

Φεύγουν στο εξωτερικό για να αναζητήσουν ένα καλύτερο αύριο.



Πέρνουν μαζί τους τις μνήμες κι αφήνουν πίσω την πατρίδα, τα χωριά τους και τις οικογένειές τους...


Ζουν, δημιουργούν και μεγαλουργούν σε πατρίδες νέες.


Ζουν με τη νοσταλγία και την προσμονή, την προσμονή για ένα γράμμα.
Η επικοινωνία δύσκολη, μέσω ταχυδρομείου....

Ένας τρόπος για να "αποδείξουν" την ύπαρξή τους ήταν οι φωτογραφίες.


Άλλες επαγγελματικές σε χώρους ειδικά διαμορφωμένους, σε στούντιο, άλλες έξω από τα σπίτια τους, αλλά και τα μαγαζιά τους.
Ο στόχος ένας: να φανεί ο μόχθος, η αφθονία των αγαθών, ο διαφορετικός τρόπος ζωής, η ευημερία.
















Τετάρτη 7 Ιανουαρίου 2009

Δημοτικό σχολείο Σχίνων

Τώρα που το σχολείο ανοίγει πάλι για να δεχθεί τους μικρούς του μαθητές, νωχελικούς και νυσταγμένους απ' την ανάπαυλα των δεκαπέντε ημερών, ελάτε να θυμηθούμε πως ήταν το σχολείο αρκετές δεκαετίες πριν όταν οι μικροί μαθητές δέχονταν τη "φροντίδα" των συμμαθητών τους, που αναλάμβαναν το ρόλο του κουρέα...
Ο κουρέας βέβαια χρειάζεται και βοηθό για να κρατά τα απαραίτητα σύνεργα....

Ελλάδα, μετά το τέλος του πολέμου (Παγκόσμιου και Εμφύλιου)!
Το σχολείο αναλαμβάνει την ευθύνη για τη διανομή γάλατος στα υποσιτισμένα παιδιά, δηλαδή στο σύνολο των μαθητών.

Στη φωτογραφία μικροί μαθητές και μαθήτριες του Δημοτικού σχολείου Σχίνων δέχονται τη φροντίδα της δασκάλας τους κυρίας Παρασκευής Παναγιωτοπούλου, αλλά και της κυρά Χρυσάφως Καρόγιαννη που τους μοιράζουν γάλα. Παρίσταται και ο "δάσκαλος" Παναγής Νάνος.