Ημερολόγιο καταστρώματος...
ώρα 3.00 μ.μ., μεσημέρι κατακαλόκαιρο.... ο αέρας λυσσομανάει και η χώρα φλέγεται... δεν μπορούμε να δουλέψουμε... είμαστε τρεις γυναίκες κι έχουμε απέναντί μας 150 καρέκλες που πρέπει να τοποθετηθούν στη θέση τους και να καθαριστούν... ξύλα, σανίδες και θρανία που πρέπει να αποτελέσουν το σκηνικό της έκθεσης, της πρώτης έκθεσης κεραμικής στο Μπισχίνι, προβολείς και φώτα που πρέπει να τοποθετήσουμε, υπολογιστές και ηχεία που πρέπει να ρυθμιστούν... πρέπει να σταθεροποιήσουμε την οθόνη, να στρώσουμε τα καθαρά μας τραπεζομάντιλα... ααα ναι... και να φέρουμε τα κεράσματα που ετοιμάζαμε όλο το πρωί...
κι ο ήλιος καίει και ο αέρας γεμίζει με σκόνη τα μάτια μας και σούφρουλα τα καθίσματα... κι ο χρόνος τρέχει... και πρέπει όλα να είναι έτοιμα κι αψεγάδιαστα... και να μην κάνουμε κανένα λάθος στις ομιλίες μας... και να μην ξεχάσουμε κανέναν στις προσφωνήσεις μας...
κι άραγε θα' ρθει κόσμος; και τι θα πουν; πως θα τους φανούν όλα αυτά;;;
Η ώρα περνάει και εμείς βλέπουμε σιγά-σιγά την έκθεση να στήνεται και τις καρέκλες να μπαίνουν στη θέση τους... και το χώρο να αλλάζει μορφή... και να που τελικά τα καταφέρνουμε...
ώρα 7.00... όλα στη θέση τους ή σχεδόν όλα...
φεύγουμε να ετοιμαστούμε... αλλάζουμε βάρδιες...
όχι δεν μπορέσαμε να πάρουμε ηχολήπτη, ούτε φωτογράφο, ούτε κανονική οθόνη...
και ναι θα χειριστούμε μόνοι μας τον ήχο, τα βίντεο, τις φωτογραφίες το φωτισμό...
όχι δεν είμαστε τσιγκούνες... ούτε αδιάφορες για την ποιότητα του αποτελέσματος, απλά δεν έχουμε τα χρήματα για να τα καλύψουμε όλα αυτά... γιατί; γιατί επιλέξαμε να τα καλύψουμε με προσωπική εργασία, γιατί προσπαθούμε με οικονομία και σύνεση να διαχειριστούμε τα χρήματα του συλλόγου (όπως κάνουμε και στα σπίτια μας) για να μπορούμε και του χρόνου να κάμουμε όμορφες εκδηλώσεις.
Επιστρέφουμε... άρχισαν να έρχονται οι πρώτοι καλεσμένοι... οι φίλοι, οι συγγενείς μας, οι συγχωριανοί μας, η Έφη με τα κεραμικά της, η Μαριάτζελα με τους πίνακές της, η κυρά Κούλα με πλεκτά της με το βελονάκια, οι γυναίκες του συλλόγου με τα πλούσια κεράσματα(όχι εκείνες που έχουν και μπορούν, αλλά εκείνες που στερήθηκαν για να φέρουν, ο Οδυσσέας κι ο Δημήτρης με τις μουσικές τους... η κυρά Δήμητρα με τα βουρκωμένα μάτια.. οι επίσημοι...
οι καρέκλες γρήγορα τελειώνουν... βάλτε ένα χεράκι να βγάλουμε έξω τα θρανία...
Καθόμαστε όλοι κι ο κόσμος συνεχίζει να έρχεται...
Ξεκινάμε...
Εισαγωγή... Πόσο φτωχές είναι οι λέξεις κάποιες φορές;
Παρουσιάζουμε τα πρώτα μας κεραμικά. Προλογίζω την Έφη, τη δικά μας Έφη, την Μπισχιναία, την κεραμίστρια, αλλά και παράλληλα την γυναίκα εκείνη που μας εκπροσωπεί στη Βουλή. Κάθεται ανάμεσα στις δυο μας και μιλάει για την κεραμική με ταπεινότητα, με αγάπη, με ηρεμία...
Η Μαρία παίρνει τη σκυτάλη... παρουσιάζει τις τεχνικές του σεμιναρίου κι ο Κωνσταντίνος βοηθάει στην προβολή των ανάλογων βίντεο...
Δίπλα στο θρανίο η Αγγελική έχει αρχίσει τη διάθεση του βιβλίου...
Η ενότητα κεραμική κλείνει. Μιλάω για το βιβλίο της Αθανασίας, η Έφη και η Μαρία το κρατούν ψηλά. Συγκινούμαι... Θυμάμαι τον μπαρμπα μου το Σπύρο(που μου μιλούσε για τον στόχο), της αφηγήσεις της Κατίνας, τον παππού μου να κατεβαίνει τα σκαλοπάτια του Αϊ Γιάννη, λυγίζω... Η φωνή της Αθανασίας στο μυαλό μου... της Αθανασίας που έγραψε το βιβλίο, που μας πρόσφερε απλόχερα τις μνήμες της, εικόνες και συναισθήματα, ένα κομμάτι από την ψυχή της... για να χτίσουμε εμείς πάνω του το δικό μας αύριο!!!
Το βίντεο δεν παίζει, πρόβλημα στον ήχο, την καλούμε μιλάει από το κινητό και επιτέλους την ακούνε όλοι... η φωνή της σπάει... μας ζητάει συγνώμη που δε μπόρεσε να είναι μαζί μας...
κι εμείς... εμείς αμήχανοι και μουδιασμένοι κρατάμε στα χέρια μας το πρώτο βιβλίο για το Μπισχίνι...
Βουρκώνω, έχει σκοτάδι και δε φαίνεται.
Ο Οδυσσέας κι Δημήτρης ετοιμάζουν τις μουσικές τους... η Μαρία ετοιμάζει τα επόμενα θέματα, ναι λέω για εκείνη τη Μαρία που αναγνώρισε τη δουλειά μας και αποφάσισε να μας κάνει θέμα σε εκπομπή...
Αρχίζουν τα κεράσματα... Ο κόσμος ρωτάει για τα κεραμικά...
Οι φίλοι μας είναι εδώ... Μας σφίγγουν το χέρι... Μας αγκαλιάζουν...
Κάποιοι θέλουν να μας στηρίξουν... Βλέπουν τις ελλείψεις και υπόσχονται...
Πάλι βουρκώνω... τα παιδιά τρέχουν ανάμεσά μας...
Οι καρδιές αγαλλιάζουν... η βραδιά σιγά-σιγά φτάνει προς το τέλος της....
Μια όμορφη βραδιά... με τέχνη και πολιτισμό...
Μια βραδιά αφιερωμένη στο πρώτο βιβλίο για το Μπισχίνι,
"το Μπισχίνι της καρδιάς μου", της κας Αθανασίας Ατσαλάκη-Γραμματικού
με την πρώτη έκθεση κεραμικής από τους μαθητές και τις μαθήτριες του εαρινού σεμιναρίου που υλοποιήθηκε με δάσκαλο, τον κεραμίστα Ηλία Χριστόπουλο.
Στην έκθεση συμμετείχε με έργα της η κα Έφη Γεωροπούλου-Σαλτάρη, κεραμίστρια - βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, ο Ηλίας Χριστόπουλος κεραμίστας και με τους πίνακές της η μαθήτρια Μαριάτζελα Ζαχαροπούλου.
Σας ευχαριστούμε πολύ όλους!
Ακολουθεί φωτορεπορτάζ:
Τα εκθέματά μας:
τα έργα των μαθητών:
πλαισιωμένα με τους πίνακες της Μαριάτζελας Ζαχαροπούλου
τα κεραμικά της κας Έφης Γεωργοπούλου-Σαλτάρη:
το παζάρι μας:
οι ομιλήτριες: Μαρία Μακρυγιάννη, Έφη Γεωργοπούλου- Σαλτάρη, Πανωραία Μακρή
ο κόσμος
τα κεράσματα
οι μουσικοί μας, ο Δημήτρης και ο Οδυσσέας:
αναμνηστικές με την Έφη
το βιβλίο:
η αφίσα μας:
ώρα 3.00 μ.μ., μεσημέρι κατακαλόκαιρο.... ο αέρας λυσσομανάει και η χώρα φλέγεται... δεν μπορούμε να δουλέψουμε... είμαστε τρεις γυναίκες κι έχουμε απέναντί μας 150 καρέκλες που πρέπει να τοποθετηθούν στη θέση τους και να καθαριστούν... ξύλα, σανίδες και θρανία που πρέπει να αποτελέσουν το σκηνικό της έκθεσης, της πρώτης έκθεσης κεραμικής στο Μπισχίνι, προβολείς και φώτα που πρέπει να τοποθετήσουμε, υπολογιστές και ηχεία που πρέπει να ρυθμιστούν... πρέπει να σταθεροποιήσουμε την οθόνη, να στρώσουμε τα καθαρά μας τραπεζομάντιλα... ααα ναι... και να φέρουμε τα κεράσματα που ετοιμάζαμε όλο το πρωί...
κι ο ήλιος καίει και ο αέρας γεμίζει με σκόνη τα μάτια μας και σούφρουλα τα καθίσματα... κι ο χρόνος τρέχει... και πρέπει όλα να είναι έτοιμα κι αψεγάδιαστα... και να μην κάνουμε κανένα λάθος στις ομιλίες μας... και να μην ξεχάσουμε κανέναν στις προσφωνήσεις μας...
κι άραγε θα' ρθει κόσμος; και τι θα πουν; πως θα τους φανούν όλα αυτά;;;
Η ώρα περνάει και εμείς βλέπουμε σιγά-σιγά την έκθεση να στήνεται και τις καρέκλες να μπαίνουν στη θέση τους... και το χώρο να αλλάζει μορφή... και να που τελικά τα καταφέρνουμε...
ώρα 7.00... όλα στη θέση τους ή σχεδόν όλα...
φεύγουμε να ετοιμαστούμε... αλλάζουμε βάρδιες...
όχι δεν μπορέσαμε να πάρουμε ηχολήπτη, ούτε φωτογράφο, ούτε κανονική οθόνη...
και ναι θα χειριστούμε μόνοι μας τον ήχο, τα βίντεο, τις φωτογραφίες το φωτισμό...
όχι δεν είμαστε τσιγκούνες... ούτε αδιάφορες για την ποιότητα του αποτελέσματος, απλά δεν έχουμε τα χρήματα για να τα καλύψουμε όλα αυτά... γιατί; γιατί επιλέξαμε να τα καλύψουμε με προσωπική εργασία, γιατί προσπαθούμε με οικονομία και σύνεση να διαχειριστούμε τα χρήματα του συλλόγου (όπως κάνουμε και στα σπίτια μας) για να μπορούμε και του χρόνου να κάμουμε όμορφες εκδηλώσεις.
Επιστρέφουμε... άρχισαν να έρχονται οι πρώτοι καλεσμένοι... οι φίλοι, οι συγγενείς μας, οι συγχωριανοί μας, η Έφη με τα κεραμικά της, η Μαριάτζελα με τους πίνακές της, η κυρά Κούλα με πλεκτά της με το βελονάκια, οι γυναίκες του συλλόγου με τα πλούσια κεράσματα(όχι εκείνες που έχουν και μπορούν, αλλά εκείνες που στερήθηκαν για να φέρουν, ο Οδυσσέας κι ο Δημήτρης με τις μουσικές τους... η κυρά Δήμητρα με τα βουρκωμένα μάτια.. οι επίσημοι...
οι καρέκλες γρήγορα τελειώνουν... βάλτε ένα χεράκι να βγάλουμε έξω τα θρανία...
Καθόμαστε όλοι κι ο κόσμος συνεχίζει να έρχεται...
Ξεκινάμε...
Εισαγωγή... Πόσο φτωχές είναι οι λέξεις κάποιες φορές;
Παρουσιάζουμε τα πρώτα μας κεραμικά. Προλογίζω την Έφη, τη δικά μας Έφη, την Μπισχιναία, την κεραμίστρια, αλλά και παράλληλα την γυναίκα εκείνη που μας εκπροσωπεί στη Βουλή. Κάθεται ανάμεσα στις δυο μας και μιλάει για την κεραμική με ταπεινότητα, με αγάπη, με ηρεμία...
Η Μαρία παίρνει τη σκυτάλη... παρουσιάζει τις τεχνικές του σεμιναρίου κι ο Κωνσταντίνος βοηθάει στην προβολή των ανάλογων βίντεο...
Δίπλα στο θρανίο η Αγγελική έχει αρχίσει τη διάθεση του βιβλίου...
Η ενότητα κεραμική κλείνει. Μιλάω για το βιβλίο της Αθανασίας, η Έφη και η Μαρία το κρατούν ψηλά. Συγκινούμαι... Θυμάμαι τον μπαρμπα μου το Σπύρο(που μου μιλούσε για τον στόχο), της αφηγήσεις της Κατίνας, τον παππού μου να κατεβαίνει τα σκαλοπάτια του Αϊ Γιάννη, λυγίζω... Η φωνή της Αθανασίας στο μυαλό μου... της Αθανασίας που έγραψε το βιβλίο, που μας πρόσφερε απλόχερα τις μνήμες της, εικόνες και συναισθήματα, ένα κομμάτι από την ψυχή της... για να χτίσουμε εμείς πάνω του το δικό μας αύριο!!!
Το βίντεο δεν παίζει, πρόβλημα στον ήχο, την καλούμε μιλάει από το κινητό και επιτέλους την ακούνε όλοι... η φωνή της σπάει... μας ζητάει συγνώμη που δε μπόρεσε να είναι μαζί μας...
κι εμείς... εμείς αμήχανοι και μουδιασμένοι κρατάμε στα χέρια μας το πρώτο βιβλίο για το Μπισχίνι...
Βουρκώνω, έχει σκοτάδι και δε φαίνεται.
Ο Οδυσσέας κι Δημήτρης ετοιμάζουν τις μουσικές τους... η Μαρία ετοιμάζει τα επόμενα θέματα, ναι λέω για εκείνη τη Μαρία που αναγνώρισε τη δουλειά μας και αποφάσισε να μας κάνει θέμα σε εκπομπή...
Αρχίζουν τα κεράσματα... Ο κόσμος ρωτάει για τα κεραμικά...
Οι φίλοι μας είναι εδώ... Μας σφίγγουν το χέρι... Μας αγκαλιάζουν...
Κάποιοι θέλουν να μας στηρίξουν... Βλέπουν τις ελλείψεις και υπόσχονται...
Πάλι βουρκώνω... τα παιδιά τρέχουν ανάμεσά μας...
Οι καρδιές αγαλλιάζουν... η βραδιά σιγά-σιγά φτάνει προς το τέλος της....
Μια όμορφη βραδιά... με τέχνη και πολιτισμό...
Μια βραδιά αφιερωμένη στο πρώτο βιβλίο για το Μπισχίνι,
"το Μπισχίνι της καρδιάς μου", της κας Αθανασίας Ατσαλάκη-Γραμματικού
με την πρώτη έκθεση κεραμικής από τους μαθητές και τις μαθήτριες του εαρινού σεμιναρίου που υλοποιήθηκε με δάσκαλο, τον κεραμίστα Ηλία Χριστόπουλο.
Στην έκθεση συμμετείχε με έργα της η κα Έφη Γεωροπούλου-Σαλτάρη, κεραμίστρια - βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, ο Ηλίας Χριστόπουλος κεραμίστας και με τους πίνακές της η μαθήτρια Μαριάτζελα Ζαχαροπούλου.
Σας ευχαριστούμε πολύ όλους!
Ακολουθεί φωτορεπορτάζ:
Τα εκθέματά μας:
Αθανασοπούλου Σταυρούλα
Ανδριοπούλου Μαρία
Γιαννοπούλου Έλενα
Διαμαντόπουλος
Κωνσταντίνος
Ζαχαρόπουλος Κωνσταντίνος
Ζαχαροπούλου Μαριάτζελα
Μακρή Πανωραία
Μακρή Χριστίνα
Μακρυγιάννη Μαρία
Νικολαϊδου Μαρία
Παπαϊωάννου-Πεπέ Ελένη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου