Το Μπισχίνι μας

Δευτέρα 27 Φεβρουαρίου 2012

Εσπερίδα προς τιμήν της κας Ατσαλάκη Γραμματικού Αθανασίας!






"Παιδί μου είμαι κι εγώ ένα από αυτά, τα ξυπόλητα παιδιά". Έτσι ξεκίνησε η γνωριμία μου με την κυρία Αθανασία.
Εγώ στο Μπισχίνι κι εκείνη στην Κρήτη, κι όμως τόσο κοντά!
(Αυτό ήταν το πρώτο μήνυμα που έλαβα, όταν κάποια στιγμή είδε μια από της δημοσιεύσεις στο blog μου).
Κάποιους μήνες αργότερα με επισκέφθηκε κρατώντας στην αγκαλιά τις μνήμες της," μωρό φασκιωμένο" το βιβλίο που έγραφε για το χωριό, για το χωριό μας.
Κάθισε το "ξεφάσκιωσε" και μοιράστηκε μαζί μας όλες της τις μνήμες...
Τα δάκρυα μας, η συγκίνησή γέμισε τις καρδιές μας.
Μία σκέψη και μόνη γεννήθηκε να τυπωθεί το βιβλίο!
Να το κρατήσουν κάποια στιγμη όλοι οι Μπισχιναίοι στα χέρια τους.ργότερα έμαθα για την κυρία Αθανασία και όλα όσα εχει προσφέρει στον πολιτισμό, στην Κρήτη.
Μοιράστηκε μαζί μας την αγάπη της για την παράδοση, την Λαϊκή τέχνη,  και το κέντημα, ιδιαίτερα δε τη Μινωική ραπτοβελονιά.
Στο Χριστουγεννιάτικο παζάρι μας είχε στείλει κοσμήματα με τη Μινωική βελονιά για να μας ενισχύσει! 
Και τώρα ξαφνικά και αναπάντεχα ήταν εδώ, στον τόπο της, στο Μπισχίνι.
Δευτέρα ήταν εδώ.
Αμέσως όλα τα μέλη του συλλόγου σκεφτήκαμε πως έπρεπε να την τιμήσουμε για την προσφορά της στο σύλλογο, αλλά και να ακούσουμε από την ίδια να μας διαβάζει αποσπάσματα από το- υπό έκδοση βιβλίο της -με θέμα το Μπισχίνι.  

 Γι'αυτό και συγκεντρωθήκαμε την Παρασκευή το βράδυ   στην ταβέρνα του χωριού μας.
 Ο χρόνος ελάχιστος...
Καταφέραμε όμως να οργανώσουμε αυτή τη μικρή συνάντηση για να τιμήσουμε το πιο ενεργό μέλος του συλλόγου μας.
Τώρα ήταν η δική μας σειρά να την ευχαριστήσουμε για όλα αυτά που έχει προσφέρει στο σύλλογό μας.                                                                                                       





Η κυρία Αθανασία μοιράστηκε μαζί μας τις μνήμες της από το Μπισχίνι. Παράλληλα  και με τη βοήθεια της τεχνολογίας, ταξιδέψαμε όλοι μαζί στα περασμένα.
Η κυρία Αθανασία "'έριξε το σπίρτο" κι άναψε σε όλους τη φλόγα για την ιστορία και την παράδοση.
Κατάφερε πολύ γρήγορα να "ξεκλειδώσει"¨τις καρδιές και τις θύμησες.



Εμείς το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να τις αφουγκραστούμε και να τις καταγράψουμε!

Συζητήσαμε αρκετά μαζί της και κρατήσαμε όλες τις συμβουλές.
Μας έδειξε τον τρόπο, αλλά και μας δώρισε τα υλικά για  να φτιάξουμε τα δικά μας κοσμήματα για το επόμενο παζάρι μας. 
Εμείς κλείσαμε σ'ενα καλάθι "ολίγον από Μπισχίνι" και μαζί με ένα κλαδί ελιάς της το προσφέραμε και δεσμευθήκαμε  πως θα συνεχίσουμε την προσπάθειά μας!




 




Κυρία Αθανασία, σας ευχαριστούμε πολύ!
Ελπίζουμε  στην επόμενη  συνάντηση να είναι έτοιμο το βιβλίο και να παρευρεθούν όλοι οι Μπισχιναίοι!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!




Τρίτη 14 Φεβρουαρίου 2012

"Πελίτι" και στην Ηλεία! Πρόσκληση σε ημερίδα!


 Χάρηκα πολύ σήμερα όταν έλαβα την ακόλουθη πρόσκληση για την Ημερίδα που θα γίνει από το δίκτυο Πελίτι και υπό την αιγίδα της Ιεράς Μητροπόλεως Ηλείας, με θέμα τη: Διάσωση, Διατήρηση και Διάδοση των Παραδοσιακών Σπόρων",  την Κυριακή 19 Φεβρουαρίου, στις 6:30 μ.μ. στην αίθουσα της Αποστολικής Διακονίας στον Πύργο.
 Νομίζω πως μια τέτοια πρωτοβουλία αξίζει το ενδιαφέρον και τη συμμετοχή όλων μας!
Περισσότερες πληροφορίες για το δίκτυο Πελίτι μπορείτε να αναζητήσετε στη διεύθυνση http://www.peliti.gr/


Εκείνα που ξεχάσαμε!


Μέσα στη δίνη των καιρών και των "κρίσεων", εκείνα που ξεχνάμε, που παραμένουν σε αλλότρια  χέρια, που μας "διαφεύγουν" πια τυχαίνει να είναι τα πιο πολύτιμα για μας!
Αν επισκεκφείτε τη σελίδα του Βρεττανικού Μουσείο θα ανακαλύψετε μια ολόκληρη αίθουσα με κύριο έκθεμά της τη ζωφόρο από το ναό του Επικούριου Απόλλωνα.
   Έχουμε σταματήσει εδώ και χρόνια να το συζητάμε. Είναι σαν να μη μας αφορά. Έπαψαν από καιρό και οι "γεωγραφικές" διεκδικήσεις. Νοιώθω σαν να τα "απαλλοτριώσαμε" τα αρχαία μας, εμείς οι αγανακτισμένοι Νεοέλληνες...


Αυτά λοιπόν λέει η σελίδα του Βρεττανικού μουσείου για το δικό μας Επικούριο Απόλλωνα.
Εμείς;

Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2012

Το Μπισχιναίϊκο γεφύρι... Παρελθόν. Παρόν.Μέλλον;

Το Μπισχιναίϊκο γεφύρι (αυτό που βρίσκεται δίπλα στο ελαιοτριβείο του Γιακουμή) κάποτε, πριν από  πολλά χρόνια ήταν ξύλινο.
1947-48 οικογενειακή φωτογραφία
1947-1948


Τα παιδιά του χωριού με κίνδυνο της ζωής τους περνούσαν καθημερινά από αυτό για να πάνε στο Γυμνάσιο της Ζαχάρως.
Ένα πρωί οι φόβοι όλων επιβεβαιώθηκαν, τα ξύλα έσπασαν και τα παιδιά έπεσαν μέσα στο νερό(1952-1953).
 
Το γεφύρι συντηρήθηκε για να εξυπηρετήσει πρόσκαιρα τους κατοίκους. Στη συνέχεια Αποφασίστηκε να χτιστεί το νέο γεφύρι για  να μπορούν τα παιδιά  να πηγαίνουν με ασφάλεια στο σχολείο και οι άνθρωποι στις δουλειές τους.

Το γεφύρι χτίστηκε στη δεκαετία του '50. Το γεφύρι άντεξε για πολλά χρόνια τους απανωτούς σεισμούς και τον ορμητικό χείμαρο και εξυπηρέτησε τους κατοίκους.
Χθες όμως  μετά από τις έντονες βροχοπτώσεις των τελευταίων ημερών παρουσίασε σοβαρότατο πρόβλημα!

Φωτο: Έφη Παπαδοπούλου


φωτο: Έφη Παπαδοπούλου

 Μεγάλο μέρος του τειχώματος του παρακείμενου δρόμου κατολίσθησε και κάτω από το γεφύρι εμφανίστηκε μια "έντονη" ρωγμή με αποτέλεσμα να απαγορευθεί σε αυτό η διέλευση πεζών και οχημάτων. Έτσι η μετακίνηση μας από το Μπισχίνι προς τη Ζαχάρω γίνεται δυσκολότερη και ακριβότερη, αφού πρέπει να κάνουμε ολόκληρο κύκλο.  
Μεγάλο πρόβλημα αντιμετωπίζουν και οι κάτοικοι όλων των υπόλοιπων χωριών που περνάνε από το ίδιο σημείο καθημερινά, επειδή η κυκλοφορία των οχημάτων περιορίστηκε σε μία λωρίδα.
Το νερό δείχνει να χάνεται κάτω από τη ρωγμή.
Πρέπει λοιπόν άμεσα το πρόβλημα να αποκατασταθεί! 

Εμείς, οι κάτοικοι τούτου του βασανισμένου τόπου αντιμετωπίζουμε για μία ακόμη φορά την αβεβαιότητα και την ανασφάλεια. 
Θέλουμε τα γεφύρια και οι δρόμοι να είναι "ανοιχτοί" και ασφαλείς για όλους μας!
Ευελπιστούμε στην άμεση συντήρηση και αποκαταστασή του!