Το Μπισχίνι μας

Παρασκευή 23 Μαρτίου 2012

Γ Ρ Α M Μ Α Σ Τ Ο Υ Σ Ο Π Ο Υ Γ Η Σ Μ Π Ι Σ Χ Ι Ν Α Ι Ο Υ Σ



 Χωριανοί!
Εμείς  που  όλοι    ήπιαμε  νερό  από  τη  Λούμπα, την  Παλαμιδαίικη  βρύση, ή  το  Κουβέλι.
Εμείς  που  ξυπόλητοι και  βρεγμένοι  ως  το  κόκαλο,  φτάναμε  στο  σχολείο  του  χωριού,
για  να  μάθουμε  γράμματα. Που  ήπιαμε , στα  τσίγκινα  κύπελλα  το  γάλα  της θειάς  Χρυ-
σάφως. Που  μοιραστήκαμε  αδερφικά  τα  ήμερα  βελανίδια  του  Γέρο  Δέντρου  της αυλής  του  σχολείου  και  τις  δίκαιες   και  άδικες  ξυλιές  των δασκάλων  μας!

Εμείς  που  πασχίσαμε  με  καλάμια,  αλευρόκολλα  και  τις  κόλλες  που  ντύναμε  τα  τετράδια  μας  να  φτιάσουμε  τις   αποκριές  αερόστατα  και  είχαμε  τη  χαρά  να  τα  δούμε  να  χάνονται  στο  γαλάζιο  του  ουρανού!
Εμείς  που νοιώσαμε  τρεμούλα  σαν  ακούσαμε  το  βουητό  του  ποταμιού  και  το  είδαμε  να  κλείνει  το  γιοφύρι,  να  βγαίνει  στον  κάμπο  και  να  σκορπίζει  την  σωρομένη  στα  αλώνια  σταφίδα  μας,  μαύρη  κορδέλα  πάνω  στη  χρυσή  άμμο  του  Μπισχιναίικου  γιαλού  και  είπαμε  μεταξύ  μας:  Και  φέτος  ξυπόλυτοι  θα  μείνουμε…
Εμείς  που  ακούσαμε  πρώτη  φορά  στη  ζωή  μας,  στις  μάχες  της  Ζαχάρως,  το  κροτάλισμα  των   όπλων!
Εμείς  που  χορέψαμε  τη  μέρα  του Πάσχα -  στην  Αγάπη -  κάτω  από  το  δέντρο -  που  δυστυχώς  δεν  υπάρχει  πια – με το  βιολί  του  Παναγιώτη  και  το  λαγούτο   του  Καραμουτζάρη!
Εμείς  που  έχουμε  ακόμα  στο  στόμα  μας,  την  γεύση  από  τη  σουβλιστή   γουρνοπούλα  και  στα  αυτιά μας  τους  ήχους  από το  κλαρίνο  του  Κασταζώη  και  το  βιολί  του  Σέσουλα  στο  πανηγύρι  της   Παναγίας  στις  οκτώ  του  Σεπτέμβρη!
Εμείς   όλοι  που  δύσκολες   για  τον  τόπο  μας  ώρες, μας  ανάγκασαν  να βρούμε  την  προκοπή,  την  αγάπη, την  θαλπωρή  μακριά  του.   Που  είχαμε  την  τύχη  να  δούμε  και  να  ζήσουμε  τους  πολιτισμούς  και  την  αγάπη   των  ντόπιων  για  τη  δική  τους  χώρα,  τα  ήθη   τα  έθιμά  τους  και  την  αφοσίωσή  τους  σε  αυτά!
Εμείς  Χωριανοί,  Μπισχιναίοι  της  διασποράς -  και  όχι  μόνο -  είναι  ανάγκη  να  σταθούμε  αρωγοί  στις  νέες  γυναίκες  τους  Μπισχινιού  και  να  τους  δώσουμε,  ότι  καθένας  μπορεί,  όχι  από  το  υστέρημα  της  τσέπης  μας,  αλλά  από  το  περίσσευμα  της  καρδιάς  μας,  σαν  βοήθεια  στην  προσπάθεια  που  κάνουν,  να  μαζευτεί  το  υλικό,  για  να  γραφεί  η  ιστορία  του  χωριού  μας.
΄Ολοι  φεύγοντας  από  τον  ΄Αγιο  τόπο, που  γεννηθήκαμε  ή  μεγαλώσαμε  κλείσαμε  στην  καρδιά  μας   και  φυλάξαμε  καλά  κρυμένες, τις   χαρές,  τις  λύπες,  τις  αναμνήσεις,  τα  ήθη  και  τα  έθιμα   του χωριού  μας.
΄Ηρθε  ή  ώρα  Χωριανοί,  να  ανοίξουμε  την  καρδιά  μας  και  να  δώσουμε  ότι  ο  καθένας  φύλαξε  εκεί  μέσα.  Κάποτε  πρέπει  να  γραφούν  δύο  αράδες  και  για  το  Μπισχίνι!!!  Οι  άνθρωποι  των  γύρω  χωριών,  δεν  είναι  ούτε  πιο  έξυπνοι  από  μας,  ούτε  πιο  μορφωμένοι.  Απλά  έχουν  αγάπη  για  τον  τόπο  τους!!  Εμείς  άραγε  δεν  αγαπάμε  τον  δικό  μας;
Τούτο  το  γράμμα  το  γράφει,  η  Θανασούλα  του Βασίλη  του  Γραμματικού  και  της  Βγενικής  της  Χρονοπούλας   και  είναι  έκλυση,  παρακάλι  και  ευχή,  προς  όλους  τους  Μπισχιναίους,  που  οι  κακές  συγκυρίες   τους  ανάγκασαν  να  ζουν  μακριά  από  τον  τόπο  που  αγάπησαν,  αλλά  φεύγοντας  έκλεισαν  στην  καρδιά  τους  το  μικρό  νεραϊδοχώρι. Το  γλυκό  μας  Μπισχίνι!!
Παιδί  της  διασποράς  και  γω,  νοιώθω  τη  ίδια  νοσταλγία  για  το  χωρίο  μου  με  σας  και  πασχίζω  για  τη  διατήρηση  των  ηθών,  των   εθίμων  και  του  Πολιτισμού  του  τόπου  που  με  κράτησε  στη  ζωή,  όταν  το  είχα  ανάγκη.
Χωριανοί, για  μια  φορά  ακόμη,  ας  κάνουμε  όπως  παλιά:  Ξέλαση!!!!!!!  Κι  ας  νοιώσουμε  τη  χαρά  της  αναβίωσης  του  χωριού  μας  και  της  ιστορίας  του.  Γιατί  έχει  ιστορία  το  χωριό  μας!!
Γράψτε  λοιπόν  όπως  μπορείτε,  σε  μια  κόλλα  χαρτί,  ότι  θυμάστε,  ή  ψάξτε   στις  φωτογραφίες   που  πήρατε  μαζί  σας  φεύγοντας  και  που  έχετε  ασφαλώς  κρατήσει,  ή  φωτογραφίστε  τα  παλιά  αντικείμενα   τα  φτιαγμένα  στο  χέρι  ή  στον  αργαλειό   από  αθρώπους  που  πια  δεν  υπάρχουν  και   που    έχετε  σαν  τίμιο  φυλαχτό  κάπου  κριμένα  στο  βάθος  της  κασέλας σας.  Όλα  αυτά  στείλτε τα στο  σύλλογο  και  να  ξέρετε  ότι  πάνε  σε  καλά  και  άξια  χέρια.

΄Οσο για μένα:
΄Οτι  θυμούμαι  ιστορώ,  ότι  ακούω  γράφω,
μοναχικό  εγώ  δεντρό,  πάνω  σε  ξένο  βράχο.

Ευχαριστώ  Χωριανοί  και  ο  Θεός  να  μας  φωτίζει,  στο  καλό.

Με  τιμή
Αθανασία  Γραμματικού – Ατσαλάκη
Χανιά  Κρήτης.

Δεν υπάρχουν σχόλια: